“Gecondoleerd hè” klonk het vrolijk.
Handen werden geschud, hapjes gingen rond, drankje in de hand en hartjes werden beschreven en geplakt. Op de kist.
Opa was overleden en hij wilde dat er een feestje gevierd zou worden. Met alle lieve kleinkinderen om hem heen. Geen betreur, geen zwart stemmig gedoe, maar vrolijkheid en een viering van het leven als een verjaardag.
Opa hield van foto’s, en overal in en om het huis hingen prachtige uitvergrotingen. Herinneringen met alle kinderen en kleinkinderen, eigen en niet eigen.
Ruimhartig, dat was wat ik voelde en dat was wat ik vastlegde met mijn camera.
“Ik zag het eigenlijk niet zitten hoor, een fotograaf er bij” zei oma tegen mij.
Dat snap ik, je wil toch geen camera op je gericht als je verdrietig bent, wat moet je je daar nou bij voorstellen??
Ik kwam kennis maken, luisterde en vertelde wat ik deed en hoe. Fotograferen zonder geflits, zonder hinderlijk geklik, op afstand en nabij als de situatie dat toe liet.
Opa legde alles vast, maakte fotoboeken die vaak bekeken werden. Dus eigenlijk vanzelfsprekend dat er een fotograaf bij zijn afscheid zou zijn. Dat wilde hij zelf.
Een paar minuten later ging oma naar haar gasten. “Ik vind het fijn dat je komt fotograferen”.
Catering in de eigen keuken, Queen ‘Love of my life’ bij de fotopresentatie, warm zomers weer, lachende kinderen, buren en vrienden die langs kwamen. Om te condoleren, om op een post it hartje nog een laatste boodschap aan opa mee te geven.
De kist was volgeplakt, iedereen had wel een mooie boodschap voor opa.
Er werd hem een goede reis gewenst, hij werd bedankt, een kinder handschrift schreef “heel zielig”. Daar werd dan weer hartelijk om gelachen.
Dag lieve mooie opa, dag allerliefste mens op aarde.
Goede reis naar de hemel.
