Ik kan me nog zo goed herinneren dat op een maandag ochtend mijn telefoon ging.
“Renee, ik ben zo blij dat je er zaterdag was, ik kan me er helemaal niks meer van herinneren…”
Die zaterdag was de dag dat ik de uitvaart van haar man had gefotografeerd.
Het was een prachtige zonnige dag op Heidepol, een natuurbegraafplaats bij Arnhem. De bomen waren fris groen, het gras halfhoog, er lagen prachtige bloemen op de ruwe robuuste kist.
Er waren veel mensen, familie, vrienden, allemaal hadden ze een bloem bij zich. De kleurrijkheid werd nog bonter, nog veelzijdiger, precies zoals hij was. Al deze bloemen vormden een kunstwerk van verbondenheid.
Er werden verhalen verteld, er werd gelachen. Handen hielden elkaar vast, troosten elkaar bij verdriet en iemand speelde gitaar “For you, there’ll be no more crying”
Kippenvel, ontroering. Mijn camera legde vast wat mijn oog zag en mijn hart voelde.
Wat als… je zo iets ingrijpends, dierbaars en intens meemaakt en je geheugen je in de steek laat. Omdat je de tijd en wereld om je heen vergat… En dat de vermoeidheid z’n tol eiste…
Dankbaar voel ik mij dat ik die zaterdag voor haar een prachtige Afscheidsreportage heb mogen maken en haar daarmee kan helpen herinneren.
